Lieve lezers,

Zoals jullie misschien wel meegekregen hebben is er vandaag een terroristische aanslag in Jeruzalem gepleegd. Ik spook er nu al uren mee in mijn hoofd dus ik dacht schrijf het even van mij af. Vanmorgen begon al met een beeld wat ik niet meer zal vergeten. Samen met een collega stond ik aan het bed van een net binnengekomen patiënt: een 8 jarige bedoeïne jongen die door eendirecte aanrijding -waarna de bestuurder isgevlucht-hersenletsel heeft opgelopen. Hij licht nu in een coma en is volledig hypotoon. Toen ik zijn lichaam daaraan een fysiek onderzoek onderwierp zag mijn collega dat het mijniet onberoerd liet en zei op een zeer directe toon:'Welcome to Alyn'. Nu hebben wij in Alyn wel meer confronterende verhalen maar dit was eigenlijk de eerste keer dat ik zo'n jongen vers in mijn handen had. Wel weet ik nu hoever hij nog in de revalidatie kan komen en hoeveel wij met hem nog kunnen gaan doen. Dit doet je weer nadenken over je toekomstige beroep en laat zien hoe veel je kan doen voor diegene.

Later vandaag kreeg ik in de wachtkamerde eerste beelden te zien van de aanslag. Een terroristreed meteen bulldozer lukraak opauto's, bussen en mensen in.Dit eindigde pas waarna hij door een burger en iemand van een speciale politie eenheid van dichtbij werddoodgeschoten. De beelden hiervan zijn trouwens gewoon op televisie te zien. Eerst zie je de terrorist moorden waarna de terroristvan dichtbijmet meerdereschoten wordengedood.Op datzelfde momentkomt die collega van vanmorgen naar mij toe en zegt 'Welcome to Jerusalem'. Totale realiteit. Waar je in Nederland dan nog over een 'ver van je bed show' praat komtis het nuerg dichtbij. In Nederland kreeg ik voor mijn vertreknog verschillende waarschuwingen van bijvoorbeeldmijn Israelische tandarts en niet te vergeten mijn moeder. Waarschuwingenomgeen bus te nemen en grote massa's te mijden.Dan denk je met je Hollandse bravoure dat jij onsterfelijk bent en dat jou toch niks overkomt.En alshet dan toch zo moet zijn, dan is het zo. Maar nu is het ineens nog geen twee kilometer vanmij vandaan. Inde drukste straat van Jeruzalem waarik bijna dagelijks doorheen reis. De bus die diverse malen werd omgerold, is de bus die ikook altijd vanaf mijn werk naar de stad neem. Ook de bulldozer waarmee de aanslag gepleegd is zie je hier constant omdat ze over de gehele lengte van Jeruzalem een tramrails aan het bouwen zijn. Het blijft zo vreemd om het al die jarenvia de mediamee te krijgenen nu had het echt jezelf kunnen zijn. Voor de mensen die hier wonen ishet iets waar ze al hun hele leven mee te maken hebben. Het raakt ze dan ook zeker en staan er bij stil, maar leven gewoon verder. Iets wat je moet doen.

Zelfsvan deraketten die dagelijksvanuit Gaza op Israel worden afgevuurd merk ik niks en denk er niet zoveel bij na. Maar ieder burger hier heeft wel één of meerder verhalen over mensen die ze verloren hebben in deze langdurige strijd. Iedereen heeft hier in het leger gediend wat vaak betekent dat ze hebben gevochten tegen de terroristen en vaak zelfs hebben gedood. Na deze aanslag verteld men dat je altijd je ogen open moet houden enmoet leven.

Olmert (de premier) vaardigde meteen na de aanslag het bevel uitom het huis van de terrorist met de grond gelijk te maken en zijn gehele familie te deporteren naar Gaza. Iets wat in mijn ogen neigt naar 'oog om oog, tand om tand'.

Het is moeilijk te beschrijven hoe de mensen hier leven en met het conflict omgaan. Ik weet zelf nog maar nauwelijks wat er in de mensen omgaat. Je hebt hier ook nog verschillende groeperingen Joden die elkaar nog het leven zuur maken. Er speelt zoveel en ik weet nog zo weinig.

Nu ook maar weer verder met mijn leven hier. Ik blijf opletten maar zal toch nog vaak de bus moeten nemen, net als iedereen hier.